ME & MY HONDA


Tim Wencker

VFR800 VTEC

Een motor die comfortabel genoeg is voor woon-werkverkeer, betrouwbaar genoeg voor grote reizen en die op sportief vlak ook mee kan. Voor Tim Wencker was de keuze snel gemaakt: sinds een aantal jaar stapt hij dagelijks op zijn rode Honda VFR800 VTEC.

Dat de 28-jarige Tim Wencker uiteindelijk Honda motorrijder zou worden, stond eigenlijk al vroeg vast. Iets met een paplepel, toch Tim? “Klopt. Al van jongs af aan stond bij ons thuis de schuur vol met oude Honda’s. Mijn vader had eind jaren negentig een CB550 zien staan ergens achter een legerdumpzaak. Deze ‘schuurvondst’ werd van het Nederlandse klimaat gered en zorgvuldig opgeknapt tot ‘ie er weer als nieuw uitzag. Nadien volgden vele andere CB’s uit de jaren zeventig, waarbij de CB750 - in originele goud-oranje kleur! - toch wel het kroonjuweel van het schuurtje werd. De geur van zo’n oldtimer die z’n benzine naar moderne maatstaven net niet helemaal lekker verbrandt, brengt me nog altijd direct terug naar mijn jeugd. Uiteraard ging ik als kleine jongen regelmatig achterop, dus het zaadje moet vroeg geplant zijn. Toen ik uiteindelijk mijn eerste ritjes zelf ging maken, was ik direct verkocht.”

Betrouwbare degelijkheid

En dus moest er een eigen motor komen. Geheel tegen de familietraditie in, werd dat een Kawasaki. Leuke motor, maar eentje die de tand des tijds wat minder goed had doorstaan. Dus ging Tim op zoek naar betrouwbare degelijkheid, en kwam al snel uit bij… Vertel het trouwens zelf maar, Tim: “Ik zocht een motor die betrouwbaar genoeg was om mijn gedroomde verre motorreizen mee te kunnen maken en die comfortabel genoeg was voor woon-werkverkeer. Tegelijkertijd wilde ik ook geen afscheid nemen van het sportieve karakter van mijn eerste motor. Een echte sport-tour motor dus, die het beste van ogenschijnlijk tegenstrijdige eigenschappen combineert. De VFR dook na een zoektochtje op internet al vrij snel op als een model dat daarin uitblinkt."

Tekst gaat verder >>

Tim: "Wat me ook over de streep trok, is dat de vormgeving van de motor bijna tijdloos is: ondanks dat het een model uit 2003 betreft, zie je de leeftijd er niet aan af en zou mijn VFR zich prima staande kunnen houden naast hedendaagse sportieve motoren, de verschillen met een CBR600R zijn niet extreem groot, bijvoorbeeld. Ook de enkelzijdige swingarm en de dubbele uitlaten die gaaf weggewerkt zijn onder het zitje, zijn nog altijd erg tof om te zien. Maar buiten dat het een hele mooie motor is, was ik bij de proefrit eigenlijk direct al verkocht. Wat een heerlijke motorfiets om te rijden! De VFR is in dat opzicht echt een allemansvriend, je voelt precies aan wat de motor doet en andersom kun je gemakkelijk de motor alles laten doen wat jij wil. Of dat nou tussen traag stadsverkeer door manoeuvreren is of vlot over bergwegen sturen. Een zomers avondblokje om of half Europa door op een bepakte motor, de VFR rijdt eigenlijk altijd en onder alle omstandigheden fantastisch!”

Magische momenten

Inmiddels heeft Tim sinds de motor in december 2017 in zijn bezit kwam 20.000 kilometer op de teller gezet, en brengt de stand daarmee op 83.000. En de reislustige militair is van plan om daar nog de nodige kilometers bij te rijden. Tim: “Gelukkig ken ik genoeg voorbeelden van VFR’s die ver boven de 100.000 kilometer nog probleemloos op vakantie gaan in de Alpen, dus maak ik me nog niet zo’n zorgen over de houdbaarheidsdatum van mijn VFR.” En dat komt goed uit, want ook bescheiden reisplannen kunnen bij Tim escaleren. Een gepland tochtje door de Alpen werd afgelopen zomer een rit over het halve continent: “Met de Route des Grandes Alpes als hoofdmoot ben ik dwars door de Franse Alpen richting het zuiden gegaan om uiteindelijk via Italië, Zwitserland, Oostenrijk en Duitsland weer richting het noorden te gaan."

Tekst gaat verder >>

"Een reis vol magische momenten: van de eerste keer dat je met de motor tussen de eeuwige sneeuw bovenop een van de hogere collen rijdt - halverwege juli! - tot kamperen met alleen motor, tentje en een brandertje op een uitgestrekte bergweide. De wegen daar zijn fantastisch, ze zijn ruim aangelegd, goed onderhouden en gaan vrijwel nergens langer dan driehonderd meter rechtuit. Het voelt alsof je - bocht na bocht - de onneembare Alpen aan het bedwingen bent. Het moment dat ik na vier dagen Alpen de motor vervolgens onder de palmbomen op een strand aan de Middellandse Zee parkeerde, had ook weer wat moois. Daarna ben ik via de Italiaanse kust weer noordwaarts gegaan. Een volgepakte VFR tussen de Vespa’s op de stoep geparkeerd in Milaan, aan de oevers van het Comomeer, middenin Zwitserse dorpjes… Ja, deze trip zal ik niet snel vergeten!”

Love my Honda

En om de cirkel rond te maken, gaan we nog even terug naar dat schuurtje met die opknap-Honda’s. Want ook Tim heeft inmiddels zo’n schuurtje voor zichzelf en daarin staat een ‘oud motorprojectje’. “Het begint alweer aardig op de Honda CB400T uit ’78 te lijken. Helemaal origineel gaat ze niet meer worden, maar met wat achterstallig onderhoud, polijsten en opnieuw spuiten ziet ze er alweer heel aardig uit.” En zo kruipt het Honda bloed waar het niet gaan kan. Waar komt die liefde toch vandaan? Tim: “Honda heeft een lange lijst van modellen die uit zichzelf bewijzen wat Honda bijzonder maakt. Van de oude klassiekers zoals ik die uit mijn vaders schuurtje ken via de VFR tot aan de nieuwste Fireblade; ik zie er steeds een hele gave vernieuwende motorfiets in die duidelijk uniek is voor Honda. Dat het merk erin slaagt in zo’n divers scala steeds mooie, succesvolle modellen op de markt te zetten, maakt dat Honda onderscheidend is en blijft. Ook de reputatie van een onverwoestbare, ultra-degelijke bouwkwaliteit kan ik in ieder geval met mijn VFR onderschrijven.”

Heb jij ook een bijzondere Honda, waarmee je graag in de rubriek 'Me & My Honda' wilt verschijnen? Stuur een mailtje met een foto en korte introductie van jouw motor naar: redactie@honda-motor-magazine.eu