HONDA HISTORY
JOHNNY O’MARA EN DE 1986 MOTOCROSS OF NATIONS
De Motocross of Nations wordt algemeen beschouwd als de Olympische Spelen van de motorsport. Bij de MXoN draait het niet om individuele prestaties in een strijd om de wereldkampioenstitel. Het is een wedstrijd tussen landenteams om te bepalen welk land de beste motorcrossers ter wereld in huis heeft.
Het evenement bestaat al sinds 1947, maar het is de editie van 1986 die de geschiedenis ingaat als meest gedenkwaardige Motocross of Nations aller tijden.
Nadat ze de MXoN voor de eerste keer wonnen in België in 1981, bleven de Verenigde Staten van Amerika de dominante kracht in de jaren die erop volgden. Team USA sleepte de overwinning dertien keer op rij in de wacht en was heer en meester in de jaren tachtig. De race in Maggiora, Italië, staat nog steeds bekend als de meest spectaculaire ooit.
HOE HET WERKTE
In 1986 hanteerde de MXoN voor het eerst een nieuw format. Elk land mocht drie coureurs sturen, eentje voor elke categorie van die tijd: 125 cc, 250 cc en 500 cc. Elke deelnemer nam het op tegen coureurs van een andere categorie. Op die manier waren er drie races: 125-250, 125-500 en 250-500. Tijdens elke race namen de beste coureurs ter wereld het tegen elkaar op. Natuurlijk hadden de grotere motoren een aanzienlijk vermogensvoordeel ten opzichte van de kleinere. Daarom kreeg elke categorie een eigen classificatie. Bijvoorbeeld: wanneer een 125 als achtste eindigde in de 125-250 race, maar als eerste 125 over de streep kwam, dan kreeg die coureur de overwinning in zijn klasse.
ABSOLUUT TOPNIVEAU
Johnny O’Mara van Team USA wist dat hij voor een nagenoeg onmogelijke opdracht stond, wilde hij het algemeen klassement winnen tijdens de MXoN in Maggiora. Hij nam het dan ook op tegen zeven wereldkampioenen uit verschillende landen. Bovendien zat hij in het team met David Bailey en Ricky Johnson, twee mannen die men beschouwde als de snelste coureurs op aarde. Maar O’Mara had een missie. Hij wist dat het zijn laatste race zou zijn op een Honda; het merk waar hij al sinds 1980 voor reed, had beslist om hem los te laten vanaf 1987. Johnny 'O’Show' O’Mara was erop gebrand Honda te laten inzien dat ze een fout hadden begaan.
RACE 1: 125-250
Alle drie de coureurs van de VS reden Honda, maar het was O’Show die na een start vanaf de tweede rij toch al als vierde de eerste bocht in kon duiken op zijn 125 tijdens de eerste race van de dag tegen de 250 cc’s. Enkele rondjes later reed O’Mara met zijn Honda CR125 al op de tweede plaats net achter zijn ploeggenoot, US Supercross- en 250 cc-kampioen Ricky Johnson. “Wij twee als raceleiders met bijna een halve minuut voorsprong op de derde plaats, dat leek me voldoende om de rest van de race op het gemak uit te rijden,” herinnert Johnson zich. “Maar dat zag Johnny anders in. Hij bleef in mijn wiel zitten en bleef pushen tot we de finishvlag zagen.” De meer dan 30.000 toeschouwers stonden versteld. O’Mara had zonet de beste rijders ter wereld een pak gegeven op een motorfiets met slechts de helft van de motorcapaciteit.
RACE 2: 125-500
Natuurlijk zou O’Mara het heel wat lastiger krijgen tijdens de volgende heat, de 125-500 race. Niet alleen moest hij het opnemen tegen motoren met een inhoud van 500 cc, ook heersend wereldkampioen Dave Thorpe stond aan de start, samen met ex-wereldkampioenen zoals Georges Jobé, Eric Geboers, Hakan Carlqvist en Heinz Kinigadner. Thorpe had de holeshot, David Bailey – de 500 cc-rijder van Team USA – lag tweede en Johnny O’Mara dook de eerste bocht in op de 15de positie. Geen slechte prestatie gezien zijn 125 en een start vanaf de tweede rij. Maar in het volgende halfuur werd echt geschiedenis geschreven. Bailey stoof voorbij Thorpe na twee rondes. Acht rondes later had O’Mara zich een weg door het deelnemersveld gebaand en lag hij vierde, achter Jobé en Thorpe. Jobé ging in de fout, O’Mara kon profiteren en stond nu derde. En toen volgde een van de meest historische inhaalbewegingen ooit, toen O’Mara met zijn Honda CR125 over Dave Thorpe’s Honda RC500M works bike sprong. On-ge-lo-fe-lijk. Opnieuw een één-twee finish voor de VS, en dus een perfecte score van Team USA. Maar de monden vielen nog wijder open van het feit dat de wereldkampioen 500 cc gepasseerd werd om de tweede plaats af te staan aan een coureur op een 125 cc motorfiets. The O’Show had zijn missie volbracht.
RACE 3: 250-500
Opnieuw een één-twee-finish door Bailey en Johnson in de 250-500 race maakte de prestatie van Team USA helemaal geslaagd tijdens deze MXoN. Het verraste niemand dat het dreamteam van de USA de trofee in de wacht sleepte. Het was de manier waarop waardoor iedereen met stomheid werd geslagen.
Ironisch genoeg kampte het dominante trio met moeilijkheden en drama’s na hun gloriemoment in Italië. Maggiora zou het einde van een tijdperk inluiden. Niet lang na de MXoN van 1986 kwam David Bailey zwaar ten val waardoor hij nooit meer zou kunnen rijden of lopen. Ricky Johnson kon nog enkele goede jaren optekenen, maar een polsblessure betekende het einde van zijn carrière. En nadat Johnny O’Mara van Honda naar Suzuki verhuisde, haalde hij nooit meer hetzelfde niveau als tijdens zijn jaren met Honda. Maar de manier waarop hij reed tijdens die zonnige septemberdag in Maggiora zal te allen tijde te boek staan als de snelste prestatie op een 125 cc MX-motor in de geschiedenis.
USA'S DREAM TEAM
This video has been disabled until you accept marketing cookies.Manage your preferences here or directly accept targeting cookies
