HONDA MOMENT

Freddie Spencer


En zijn dubbele wereldtitel in 1985

1985 was een geweldig jaar voor de motorsport. In de MotoGP had één man zich immers voorgenomen om een bovenmenselijke prestatie te leveren. Een historische dubbelslag, die hem in één klap in de annalen der motorracerij deed belanden tussen halfgoden als Agostini en Hailwood. In het gezegende jaar 1985 won Spencer zowel de titel in de 250cc- als in de 500cc-klasse, met behulp van HRC.

Het heertje

Freddie Spencer is vanaf het begin van een heel ander kaliber. Zodra hij in 1982 fulltime rijder wordt, blaast hij de concurrentie aan flarden. De Amerikaan wordt de jongste wereldkampioen in 1983, in het jaar volgend op zijn rookiejaar. En daarvoor is hij behoorlijk schatplichtig aan Honda: in de 250cc-klasse krijgt hij als enige de nagelnieuwe RS250RW onder de billen, die voor het eerst in de geschiedenis wordt gesponsord - door het legendarische Rothmans. In de koninginnenklasse is 'Fast Freddie' helemaal het heertje aangezien hij door een bizarre constructie bij HRC als enige de laatste nieuwe versie van de NSR500 toevertrouwd krijgt. De andere HRC-rijders, Mamola en Gardner, zouden die viercilinder pas later in het jaar voor het eerst mogen rijden.

Een blitzstart

Net voor het GP-seizoen van 1985 neemt Spencer deel aan de Daytona 200, waar hij aanvankelijk een comfortabele voorsprong opbouwt, maar dan met een motorprobleem de pits induikt. Over en uit? Niet helemaal. De jonge Amerikaan komt nog gemotiveerder en met een herstelde motor opnieuw op de baan en peuzelt het hele peloton op. Dat hij uiteindelijk als winnaar over de streep bolt, is niet enkel een indicator van hoe verduiveld snel Freddie is, maar ook een voorbode voor de rest van het seizoen. Dat wordt overigens afgetrapt op het circuit van Kyalami, in Zuid-Afrika. Spencer wint meteen de 250cc-klasse, wat voor Honda de eerste kwartliter-overwinning is sinds Ralph Bryans in 1967. Kwestie van meteen je stempel te drukken. In de 500cc-klasse staat enkel titelverdediger Eddie Lawson tussen hem en de bloemen. Maar een tweede stek is allerminst slecht begonnen…

Mugello als scherprechter

Een pak valpartijen en een Spaanse organisatie die veel te wensen overlaat, zorgen ervoor dat er op Jarama eerst in de 500cc- en pas later in de 250cc-klasse wordt gereden. Wat Spencer goed uitkomt: hij start fris en wint de koninginnenklasse, maar laat het vervolgens afweten in de 250 cc. Na een magere negende plaats zakt Spencer weg tot onder zijn rivalen Anton Mang en Carlos Lavado in het algemeen klassement. Ook in Duitsland, waar chaos heerst door de inschrijving van maar liefst 250 (!) rijders en regen op de racedag, scoort Spencer minder goed. Gelukkig worden alle twijfels weggevaagd in Mugello: hij wordt de eerste man die op dezelfde dag zowel de 250cc- als de 500cc-klasse wint, sinds Tom Herron tijdens de TT van 1976, en Jarno Saarinen in 1973 in de GP’s. Geschiedenis in de maak. Het succes op Italiaanse bodem maakt het beest in Freddie Spencer helemaal los en wordt het begin van een ongeslagen run van zes opeenvolgende races. De 250cc-wereldtitel wordt bezegeld met een vierde plaats tijdens de Britse Grand Prix. Spencer wordt wereldkampioen, maar heeft geen tijd om te vieren. Hij annuleert de resterende twee races in de 250 cc (Anderstorp en Misano) en wil zich vanaf dat moment enkel nog op de 500 cc focussen.

Zweeds goud

In die klasse heeft Spencer nog wel een varkentje te wassen - eentje dat luistert naar de gevleugelde naam Eddie Lawson. De regerend wereldkampioen rijdt alweer een wonderseizoen en is regelmatiger dan de Breitling om uw pols. Maar… Spencer is niet onder de indruk. De 23-jarige Amerikaan is de enige die het wiel niet moet lossen. De derde in het kampioenschap - Sarron - weet enkel te winnen op een doorweekt Hockenheim (Duitsland), maar blijkt een maatje te klein voor de twee Amerikanen. Op een doorweekt Assen scoort de top 3 geen punten, dus ligt het kampioenschap nog helemaal open, maar op Spa-Francorchamps breekt de boel open. Spencer wint met een straatlengte voorsprong, waarna Honda’s goudhaantje ook de volgende vier overwinningen pakt. Op Anderstorp in Zweden - één race voor het einde van het seizoen - wordt de jonge Spencer tot wereldkampioen gekroond. Twee titels, één seizoen. Waanzinnig.