HONDA MOMENT
André Malherbe
En de wereldtitel MX 500 cc in 1980
1980 was het seizoen waarin alles veranderde in motorcross. Monoshocks deden hun intrede en na de seventies waarin mannen als Mikola, De Coster, Noyce en Everts het mooie weer maakten, was het de beurt aan nieuwe sterren en nieuwe motoren. Vaandeldrager van de nieuwe generatie was André Malherbe. De Belg die in 1980 Honda de wereldtitel motorcross bezorgde na een onvergetelijk jaar.
Eerste Pro-Link titel
De jaren zeventig betekenden de doorbraak van het motorcross. Maar de jaren tachtig brachten de sport in een definitieve plooi. Monoschocks, vloeistofkoeling, schijfremmen en textielkledij; het kwam allemaal ten volle tot ontplooiing in het op een na laatste decennium van de eeuw. André Malherbe werd de wereldkampioen van een nieuwe generatie. Hij reed met Honda’s RC500M met Pro Link-achterophanging. Het zou de eerste keer zijn dat een motor met monoshock een WK won.
Stijl-icoon
Malherbe had niet alleen de meest exotische motor, hij had ook zélf de grootste uitstraling. ‘Dédé’ was de eerste die afstapte van de traditionele kleuren van het merk en in een volledig witte uitrusting rondreed. “Geen modegerichte keuze, maar vooral een manier om koel te blijven,” legde hij nadien uit. “Tijdens de Amerikaanse Grand Prix liepen de temperaturen zo hoog op, dat ik het een goed idee vond om in het wit te rijden. Dat kende zoveel bijval, dat ik het later gewoon bleef doen,” aldus Malherbe. Niet alleen in de Amerikaanse Grand Prix liepen de temperaturen hoog op, ook met zijn Amerikaanse rivaal Brad Lackey ging het er warm aan toe. Lackey en Malherbe waren verwikkeld in een bits duel om de wereldkroon. Malherbe maakte een deel van zijn achterstand goed in de op een-na-laatste GP; op de Citadel in Namen. De Grand Prix, die ook wel het Monaco van het motorcross genoemd werd, betekende in ’79 al de grote doorbraak voor Malherbe, die in eigen land zijn allereerste GP-zege kon laten optekenen. Een jaar later was het de plek waar hij zijn kansen op de titel gaaf hield.
Zinderende finale
De finale in het Luxemburgse Ettelbruck blijft bij menig motorcross fan in het geheugen gegrift. “Ik heb veel respect voor de meeste van mijn tegenstanders,” verklaarde Malherbe later. “Voor Hakan Carlqvist bijvoorbeeld. De Zweed versloeg me in 1983 in een rechtstreeks duel en hij was gewoon sneller dan ik. Ook voor drievoudig wereldkampioen Dave Thorpe heb ik respect; hij reed niet altijd even clean, maar was een tegenstander van het hoogste niveau. Voor Brad Lackey heb ik dat respect niet. Het was een leugenaar en unfaire tegenstander.” In die laatste wedstrijd en met de wereldtitel als inzet, speelde de Amerikaan het inderdaad niet al te fair. Hij probeerde Malherbe in de start van de eerste reeks ten val te brengen, maar kwam daarbij zelf naast het circuit terecht en crashte. In de tweede manche probeerde hij Malherbe op te houden en tot een fout te dwingen door zelf traag te rijden, maar ook dat brak hem zuur op. Malherbe was op de omloop An der Wark in Luxemburg ijzersterk en hij kroonde zich daar voor het eerst tot wereldkampioen. Er zouden nog twee titels volgen en Malherbe werd het uithangbord voor Honda gedurende vele jaren.
Begin en einde
Opvallend detail: de beide manches van de laatste GP werden gewonnen door een andere iconische Honda rijder: Roger De Coster. De vijfvoudige wereldkampioen besloot onmiddellijk na die Grand Prix zege in Luxemburg te stoppen. 'Mr. Motocross', zoals De Coster genoemd wordt, koos ervoor om later op het seizoen niet meer te rijden en zijn carrière af te sluiten op een hoogtepunt. Wat voor hem het einde van een grote loopbaan was, werd voor André Malherbe het begin. Dat allemaal tijdens de laatste dag van een seizoen dat om vele redenen een keerpunt in de geschiedenis was.
