Jean-Claude Chemarin en Christian Léon doorliepen het pad van vele op racen beluste jongeren begin de jaren zeventig. Ze maakten beiden deel uit van het zogeheten ‘Continental Circus’, dat als een troep racende nomaden van race naar race trok. Daarbij overleefden ze op prijzengeld en sleurden ze hun schamele bezittingen mee in een kleine bus, die ook als huis fungeerde. Het was een hard bestaan, met vele disputen over premies met gehaaide raceorganisatoren, wat de rijders niettemin tot solidariteit noopte. En het hardde hun voor wat komen zou: de keiharde races van de endurance. Chemarin en Léon schopten het niet tot fabrieksrijders in de Grand Prix, maar Honda France verbond als officieus fabrieksteam in 1976 het duo Chemarin en Léon als team in het Europese kampioenschap endurance, de voorloper van het WK.

Reeds in 1976 wonnen ze samen de 1.000 km van Mugello en de 24 Uur van Luik. Daarbij verpulverden ze het afstandsrecord en legden samen maar liefst 4.447 kilometer af op het toen nog 14 kilometer lange, bloedsnelle en levensgevaarlijke Spa-Francorchamps. In 1976 won Chemarin ook de prestigieuze Bol d’Or, maar wel samen met de Brit Alex George. Chemarin werd dat jaar dan ook als enige gekroond als Europees kampioen endurance, voor Léon die als tweede eindigde. Maar in 1977, 1978 én 1979 werden ze samen Europese kampioenen als onlosmakelijk verbonden duo op Honda. Die jaren wonnen ze ook telkens opnieuw de Bol d’Or. In 1978 en 1979 wonnen ze samen ook nog de 24u van Le Mans. Tussen 1977 en 1980 wonnen ze ook nog de 1.000 km van Misano (1978), de 8 uur van de Nürburgring (1978, 1979 en 1980) en de 24 Uur van Barcelona (1978 en 1979).

Helaas zou Christian Léon in 1980 om het leven komen bij testritten, waardoor het duo gescheiden zou raken. Maar de legende Chemarin/Léon blijft bestaan.