De Transfăgărășan Road, een kronkelende snelweg die zich een weg baant door het ontzagwekkende Karpatengebergte, was de ultieme uitdaging voor de diversiteit van de Transalp. Afhankelijk van welke kant van de 100 kilometer lange route je als startpunt kiest, is de betoverende stad Sibiu het begin- of eindpunt van een geweldig avontuur. Wat je ook doet, als je een groep auto's en motoren tegenkomt, weet je dat je te laat bent begonnen. De ochtendstond heeft goud in de mond, maar in dit geval biedt 'ie vooral verkeersvrije wegen. Om 6 uur 's ochtends vertrekken is een goed idee als je optimaal wilt genieten van de legendarische weg.

EEN STUK GESCHIEDENIS

De Transfăgărășan werd aangelegd tussen 1970 en 1974 tijdens het bewind van Nicolae Ceaușescu als reactie op de invasie van Tsjecho-Slowakije in 1968 door de Sovjet-Unie. Ceaușescu wilde een snelle militaire toegang over de bergen verzekeren in het geval van een Sovjet-invasie. De weg werd voornamelijk door militairen aangelegd en de financiële en menselijke kosten waren hoog. Het werk werd uitgevoerd in een alpine klimaat, op een hoogte van 2.000 meter, er werd ongeveer zes miljoen kilo dynamiet gebruikt en er werden jonge militairen ingezet die niet getraind waren in explosietechnieken. Veel arbeiders kwamen om het leven; volgens officiële gegevens verloren veertig soldaten het leven, maar onofficiële schattingen van arbeiders schatten het aantal op honderden...

De weg werd officieel geopend op 20 september 1974. En hij gaat elk jaar dicht. Tussen oktober en april kun je door sneeuw en extreem weer de bergen van Făgărăș niet oversteken.

BEREGOED

De Transfăgărășan Road is een meesterwerk van techniek en slingert zich een weg door dichte bossen en langs kristalheldere beekjes. Het dichte bladerdak van bomen zorgt voor een steeds veranderend mozaïek van licht en schaduw. Toen we (heel) vroeg vertrokken, was de weg, gemarkeerd als C7, leeg en het gevoel van isolatie en vrijheid was overweldigend. Een zeldzame herinnering aan de rauwe schoonheid die de natuur biedt als ze onaangeroerd blijft. En dat geldt niet alleen voor planten en bomen, maar ook voor dieren.

De slapende honden langs de weg zijn ontelbaar, maar wat echt verbaast, is het aantal beren dat je tegenkomt. De grote - en voor zover wij weten - vriendelijke dieren zijn gewend aan het zien van toeristen en ze duiken bijna overal in het bos op. Voedsel is hun belangrijkste drijfveer. Maar omdat je op een motor minder beschermd bent dan in een auto, kun je het beste afstand houden en toch altijd voorzichtig blijven. Desalniettemin is het iets indrukwekkend om te doen: stoppen aan de kant van de weg, je vizier openen en een grote bruine beer recht in de ogen kijken... Damn!

Als je vertrekt vanaf de kant van Curtea De Arges, doorkruis je ongeveer dertig kilometer bos en bots je op de grote stuwdam van Vidraru. Hier probeert iedereen de grootsheid vast te leggen met een smartphone foto. Maar dat is bijna onmogelijk, want de dam is enorm: 165 meter hoog en 305 meter lang. Aan de rechterkant gaapt een enorme diepte, aan de linkerkant is het Vidraru meer. Overdag wordt het behoorlijk druk, maar toen wij zo vroeg vertrokken, waren er maar een paar auto's en één motor: de Transalp!

Na de dam is er nog een flink stuk kronkelige bosweg over, totdat je plotseling... bij de boomgrens komt. Dan verandert het landschap en de weg ook. Je komt aan bij het meest bochtige deel van de Transfăgărășan. De uitzichten zijn adembenemend en het asfalt is... doorsnee. Dit ziet er niet uit en voelt ook niet aan als een vers wegdek of een nieuwe weg. Dit deel van de Transfăgărășan is ruw en er zitten hier en daar grote gaten in de weg. Dit is het soort uitdagende ondergrond waar de Transalp wel van houdt en de grip en feedback die de Bridgestone AT41 banden bieden, geven ons het vertrouwen om elke bocht aan te vallen. Laat remmen, mooie hoeken, goede acceleratie.

TUNNNELVISIE

Als je de Nogiu-top nadert op iets meer dan 2000 meter hoogte, rijd je door de Balea-tunnel. Het is een lange tunnel, de langste van Roemenië zelfs, maar aan de andere kant is er nog meer schoonheid en een nog indrukwekkender landschap. Het Baleameer is een toeristische trekpleister, maar omdat het nog vroeg is, is het er bijna verlaten.

In de namiddag, op de terugweg, zullen we aan den lijve ondervinden hoe druk het kan worden op de top van de berg. Maar om 8 uur 's ochtends is het er gelukkig nog vrij rustig. Rustig genoeg zelfs om 15 minuten te nemen om het indrukwekkende meer te bekijken dat zijn water naar de zuidkant wegduwt. Een paar minuten later rijden we langs de watervallen die dit meer creëert. Maar voor we dat deden, namen we even de tijd om te zien hoe het saffierblauwe water van het meer schitterde in de frisse berglucht. We stopten en namen even de tijd om de sereniteit van de plek in ons op te nemen. Een zen-momentje.

SCHAPEN

Maar genoeg zen, het noordelijke deel van de Transfăgărășan wacht. Je kunt gerust zeggen dat de afdaling van de berg - of de beklimming van dat deel, afhankelijk van waar je begint - het meest spectaculair is. De ene indrukwekkende bocht volgt op de andere en vanaf de top heb je een overzicht van wat je in de volgende kilometers te wachten staat. En ja, we hadden best wat tijd om de waterval te bewonderen, want we werden vlak ervoor tegengehouden door een kudde schapen. Hadden we het al over beren en honden gehad? Wel, er zijn ook schapen.

Na die onverwachte stop vervolgden we de afdaling, met een groeiende stroom auto's en motoren die in onze richting reed - de berg op dus. Het was maar goed dat we vroeg vertrokken waren, want wij hadden nauwelijks verkeer en de kans om de schoonheid van de Karpaten en de natuur ten volle te bewonderen. Maar we hebben vooral genoten van het rijden. Deze weg is van begin tot eind adembenemend. Ook al geldt er op de meeste stukken een maximumsnelheid van 40 km/u. En natuurlijk hebben we die gerespecteerd!