ICONISCHE HONDA
HONDA VF1000R
In de vroege jaren ’80 toonde Honda zijn technisch vernuft door een armada van V4’s op de wereld los te laten. Het vlaggenschip was de VF1000R homologatiespecial, een gelimiteerde sportmotor die tot doel had de productieraces te gaan domineren. Er werden kosten noch moeite gespaard om een even succesvolle opvolger van de CB1100R te produceren. Honda lanceerde de VF1000R in maart 1984, exact 40 jaar geleden dus.
Als basis werd de VF1000F gebruikt, op zich al een indrukwekkende motor. De VF1000R kreeg de looks mee van een kant-en-klare racemachine, met een volle kuip in de typische Fighting Red, Shasta White en Candy Aleutian Blue-kleurstelling van de Honda Racing Corporation. Die kuip bestond uit versterkte koolstofvezel, wat toen nog een unicum betrof. Het duozadel zat verstopt onder een perfect passend afdekkapje die de lijn van de VF1000R nog sportiever maakte.
Wat achter dat kuipwerk verscholen zat, was minstens even oogverblindend. Het watergekoelde, 998 cc, 90 graden V4-blok draaide aan 10.000 toeren 122 paarden naar buiten. De tandwielaangedreven nokkenassen, een primeur, zorgden voor een precieze afstelling en de hoge prestaties. De instelbare stuurhelften werden vervaardigd uit geborsteld aluminium. Het diamantframe bestond uit rechthoekige, stalen buizen. De 41 mm voorvork had instelbare demping en was voorzien van het zogeheten TRAC anti-duik systeem. De voorvork bleef dus ongemoeid door de kracht van de dubbele, zwevende 285 mm remschijven en vierzuigerremklauwen in het voorwiel. Dat die voorvork ook werd voorzien van een snelwisselsysteem gaf andermaal aan dat Honda het meende met de VF1000R.
De carburatoren hadden het dan ook lastig met traag stadsverkeer, maar dat was dan ook niet het uitverkoren terrein voor de VF1000R. De open weg of het circuit des te meer. De VF1000R hield de rijder uit de rijwind, die heel snel opliep als je het V4-blok de sporen gaf. Stabiliteit aan hoge snelheden was een van de kenmerken van de VF1000R, waarbij de topsnelheid van dik 240 km/u in relatief comfort gehaald kon worden. Iets minder haalbaar was de prijs. Door zijn unieke uitrusting was de VF1000R zo’n 50 procent duurder dan z’n VF1000F-stalgenoot.
In 1985 volgde de VF1000RF de RE van 1984 op. De kleurstelling werd iets gewijzigd en de dubbele koplamp verdween op vraag van de Amerikaanse markt. In maart 1986 volgde de laatste versie, de RG, die in de Rothmans-kleuren werd gestoken, net als de motoren van het HRS GP-team.
